نگارگری یا نقاشی ایرانی شاخه ای از هنرهای سنتی ست که دارای ویژگی ها و مکاتب مختلف است. سبک های قدیمی این هنر دارای ویژگی های خاصی از جمله داشتن پرسپکتیو مخصوص به خود، عامل هم‌زمانی، استفاده از رنگ های شفاف بدون سایه پردازی، استفاده از رنگ های تخت و همچنین فلسفه خاص تصاویر است
در گذشته از رنگ های طبیعی و معدنی و قلم موها و کاغذهای دست‌ساز برای نقاشی استفاده می شد که اغلب توسط خود هنرمند ساخته می شدند. از اساتید صاحب نام مکاتب گذشته می توان از کمال الدین بهزاد. رضا عباسی و سلطان محمد نام برد که آثار بینظیرشان هم اکنون در موزه های مطرح و بزرگ دنیا نگهداری می شوند.
در دوران معاصر نگارگری ایرانی تا حد زیادی به نقاشی رئال نزدیک شده است اما فلسفه تصاویر و ظرافت در قلم‌گیری و پرداز و رنگ‌گذاری در اجرای آثار همچنان از اصول خاص این هنر است.
ابزار مورد استفاده هنرمندان این رشته قلم موهای ظریف اکثراً دست‌ساز با موی طبیعی و مصنوعی، انواع رنگ های گواش، اکرلیک و طلای اصل است و برای زمینه کار از انواع بوم های سنتی و کاغذهای دست ساز و مقوا ماکت استفاده می شود.
از استادان معاصر نگارگری ایرانی می توان از استاد حسین بهزاد. استاد تجویدی. استاد فرشچیان و استاد محمد باقر آقامیری نام برد که هر کدام شاگردان بسیاری در این زمینه پرورش داده اند